Zgłoszenie...

Hannibalka

Boję się!

Klinka

Moe bój sie.Ona tylko tak gada xD

Hannibalka

To super gut Very Happy

jezusmaria

Czy ja wiem, czy ja tylko tak gadam Rolling Eyes

Colette ci to potwierdzi xD
Dobra, napisz co masz napisać noo

LidUsh

hanyś uspokuj się dziecko kochane Smile

czarna kawa.

MUSISZ dać próbke twórczości, bo inaczej nie zostaniesz przyjęta.
dobrze, że chcesz faceta Very Happy

Klinka

Nie długo miejsc ogólnie zabraknie xDD

Hannibalka

Hmm... już coś bazgrze...

Klinka

Nie pospieszamy sie.Ja wole by to co napiszesz było treściwe i przemyślane niż takie szybkie oddanie ,nędznej pracy Wink

Hannibalka

hmmm... przemyślanie? Ja po prostu... pisze.

Blood

Troszkę mnie ominęło, ale cóż.. Dawaj tę próbkę noo Razz

A hanysi się nie bój. Aniołek mały Wink

Santa

No więc WIelka Santa czeka xD
Jest jej miło iż się zgłsoisłaś jako facio.
Mam nadzieję ze bedzie sie nam podobało xD

Hannibalka

Mierzyliśmy się wzrokiem przez ponad piętnaście sekund. Żaden z nas nie poruszył się nawet o cal. Widziałem, jak lekki uśmiech powoli wypływa na twarz stojącego przede mną mężczyzny, zdradzający, że doskonale on zdaję sobie sprawę ze swojej przewagi nade mną. Jednak moja uwaga skupiona była na przedmiocie, który ów mężczyzna trzymał w prawej dłoni. Może trzeba było zostać w domu?
Wierciłem się na kozetce. Psychiatra, sędziwy jegomość ze skąpym wąsikiem i udaną hodowlą łysiny, odłożył na biurko wściekle różowy notatnik, usiadł na zgniłozielonym fotelu, znajdującym się naprzeciwko mojej (także zgniłozielonej) kozetki, złączył opuszki palców i po raz kolejny obdarzył mnie uspokajającym uśmiechem.
Jakoś nie byłem uspokojony.
- Nazywa się pan…? – zaczął doktorek, po czym spojrzał na mnie pytająco.
- Roger Lucan, lat dwadzieścia trzy, stanu wolnego, metr osiemdziesiąt jeden wzrostu, brunet, zielone oczy. Gdyby pan nie zauważył, to wszystko napisane jest na teczce z moimi aktami, która leży na stole, doktorku. – Odpowiedziałem, udając, ze jego notes w kolorze gumy do żucia nie zrobił na mnie żadnego wrażenia. Bo nie zrobił.
Doktorek wyglądał na lekko zdziwionego. Złapał za swój wyżej wymieniony niegustowny notes i przez piec minut bazgrał w nim zaciekle.
- Dziękuje za przedstawienie się, panie Lucan. Ja jestem doktor Dominik Cortez. – Powiedział doktor Dominik Cortez. – Jak pan zapewne zauważył, jestem psychiatrą.
Kolejna pauza.
- Cortez… sławne nazwisko. Czy któryś z pana przodków pochodzi z Hiszpanii?
- O ile się orientuje, to nie, jednakże mój pradziadek był Portugalczykiem.
Prawie trafiłem, mruknąłem
.- Może jednak przejdziemy do konkretów – kontynuował doktor Dominik. – Co powiesz, co swoim… problemie?
Fortuno, w co mnie pakujesz!
- A może sprawdzi pan jednak w tej teczce? Ktoś się natrudził, aby zebrać materiały, a pan w ogóle ich nie wykorzystuje!
- Chciałem to wszystko usłyszeć od ciebie, ale skoro nalegasz… - psychiatra sięgnął po teczkę i przez chwile studiował ją w skupieniu.
- Prawdę mówiąc, nie rozumiem pana problemu. Wie pan – psychiatria zakłada, że „szczęście” lub „pech” zależy od pozytywnego lub negatywnego nastawiania. Kiedy zgłasza się do mnie ktoś, narzekający na „pech”, „fatum”, lub złe omeny, wiem co zrobić, aby go przekonać do zmiany jego nastawienia. Natomiast pierwszy raz spotykam kogoś, kto narzeka na nadmiar szczęścia…
Słowa doktora trochę mnie wkurzyły.
- Wszystko zależy od nastawienia, tak? W loterii też wygra ten, kto ma lepsze nastawienie?
Psychiatra ponownie wziął do rąk moją teczkę.
- Jeśli dobrze widzę, wygrał pan w 65 loteriach, w tym w jednej rządowej, w której główną nagroda było zwolnienie z płacenia podatków do końca życia…
- Dobre nastawienie, co?
- Rachunek prawdopodobieństwa temu nie zaprzecza…
- Dobra, dobra. I tak jestem tu tylko dlatego, że wygrałem darmowa wizytę. I chyba należy ją skończyć, doktorku.
Doktorek zatrzasnął swój promieniotwórczy notatnik.
- Jak pan chce, panie Lucan. Proszę pójść po pokwitowanie do sekretariatu… i zapraszam ponownie.
- Raczej: „żegnaj”. – powiedziałem, zastanawiając się, po jakie licho Fortuna mnie tu wysłała. Poczłapałem do sekretariatu.
- Kolejne pokwitowanie? – spytała się sekretarka, niebieskooka blondyna
- Niestety. Czy on zawsze tak nudzi? – pokazałem brodą drzwi gabinetu Corteza.
- W porównaniu z pacjentami z maniakalną depresją doktor to najciekawsza istota na świecie.
Wziąłem kwit i zostawiłem na jego miejscu czterolistną koniczynkę, którą znalazłem dziś rano. - To na szczęście. – mruknąłem, wychodząc.

Santa

Wow. Mnie się bardzo podoba! ja jestem ZA

LidUsh

Santa ty lepiej pisz ta notke!