A zaryzykuję :]

Karolina · Gość

Ja też chcę. xD
Jeśli praktykujecie tutaj coś takiego jak okres próbny to byłoby mi to nawet na rękę. xD
Niejednokrotnie zakładałam blogi, później je kasowałam, ciężko się ustatkować, więc chcę żebyście wiedzieli, że potrafię być nieprzewidywalna… xD
Cóż, mam nadzieję, że powyższa informacja nie zaważy na moim przyjęciu. ;P

Imię i nazwisko postaci – Alex Doherty
Wiek – 18 lat
Twarz – Alex Turner
E-mail – [link widoczny dla zalogowanych]
Numer gg – 9244500
Próbka twórczości:

- Dustin, czy ty zwariowałeś?! – niska kobieta weszła do pomieszczenia, po czym rzuciła torbę na krzesło. Drzwi zamknęły się z głośnym hukiem. – Co ty sobie do jasnej cholery myślisz?!
- Przepraszam – powiedział niepewnie. – Nie chciałem żebyś tu przychodziła. Nie powinnaś.
- Nie pleć głupot. Za co tym razem? – przewróciła oczami.
- Narko…
- Nic nie mów – usiadła obok mężczyzny. – Nie wierzę, że wciąż jestem z tobą. Że tak długo wytrzymałam z przestępcą. Jak długo mam jeszcze przez ciebie cierpieć? Jak długo, Dustin?

*

Brunetka niepewnie przekroczyła bramę cmentarza. Słońce chyliło się ku zachodowi, wiał przeraźliwie zimny wiatr, a temperatura spadła sporo poniżej zera. Jednak wiedziała, że musi tu przyjść. Zapracowana zapomniała o jego rocznicy. To już dwa lata.
Miała wyrzuty sumienia. Był jej wielką miłością, a teraz nie ma nawet czasu żeby przyjść tutaj w rocznicę jego śmierci. Czuła się okropnie ze świadomością, że tak bardzo go zawiodła.
- Mam nadzieję, że mi wybaczysz – przetarła grób ręką. – Nawet nie wiesz, jak jest mi źle. Tęsknię za tobą. Dlaczego odszedłeś tak nagle? Bez zapowiedzi – po jej, pokrytym pudrem, policzku spłynęła łza. Otarła ją drżącą dłonią, po czym nerwowo rozejrzała się wokół siebie. – Z Chrisem wszystko dobrze. Rodzice wciąż mi pomagają. Nie wiem, co bym bez nich zrobiła. Jared pomaga mi jak tylko może. To tylko przyjaciel, wiesz. Jest uroczy, mały go uwielbia.
- Meg! – dał się słyszeć niski, męski głos.
- O wilku mowa – uśmiechnęła się niewidocznie. – Jeszcze raz przepraszam, że nie przyszłam na czas. Ale jak to mówią, lepiej późno niż wcale.

*

- Dla kogo pracowałeś? – facet zapytał sucho, na co chłopak tylko pokręcił głową. – Mów, jeśli nie chcesz tutaj zgnić.
- Josh Barton, Mark Lucas, Patrick Heinz – ukrył w twarz w dłoniach.
- Świetnie. Potraktujemy cię ulgowo, masz szczęście, kolego – mężczyzna klasnął głośno, po czym, nucąc pod nosem, opuścił pomieszczenie.

*

- Trzy lata, dasz wiarę? Palant. Handlować dragami i dać się złapać. Gdyby wygadał dla kogo robił, nie przeżyłby jednej nocy – mężczyzna zaśmiał się władczo.
- Myślisz, że nie powiedział?
- Wiem, że nie powiedział. Co jak co, ale honor jest dla niego ważny – odparł. - Poza tym na pewno woli przesiedzieć te trzy lata w więzieniu niż zginąć z rąk dilerów.

*

- Dlaczego on mi to robi? – kobieta wzięła ze stołu żyletkę. – Byliśmy szczęśliwą rodziną, a teraz? – załkała. – Czy wszystko, czego się dotknę, musi się tak kończyć? Panie, wybacz – szepnęła, po czym ścisnęła mocniej żyletkę w dłoni. Drżącą ręką przejechała lśniącą żyletką po nadgarstku, aby po chwili bezwładnie opaść na ziemię.

Mnie się osobiście nie podoba, pisane na szybko, ale mam nadzieję, że władze będą łaskawe ;D

Czekolada

Dialogowo bardzo, więc nie wiem czy jest tu co oceniać. Decyzja i tak nie moja.

czarna kawa.

rzeczywiście, masa dialogów, które niewiele nam dają. tylko jeden krótki opis. jeśli byś mogła napisz coś jeszcze tyle, ze z większą ilością opisów.

Karolina · Gość

Hmm, dobra, może uda mi się coś napisać :]

jezusmaria

A blogi jakieś masz? Wink

A wy wyżej czepiacie się xD

kiszcz.

Dialog dialogiem...
treść i opis też muszą być

Czekolada

jezusmaria

że niby JA sie czepiam? XD
chcesz sie bić? XDDD

Kartagina

Przeczytałam, ale nie kumam.. Popieram, za mało opisu, za dużo dialogu ;]

Karolina · Gość

Spoko, mówiłam, że nie jest za dobre.
Postaram się napisać coś więcej, jeśli będę miała czas.

jezusmaria

blogaa nie masz? XD
miej bloga xD
musze zczaić grafikę...
muszę
xD

Karolina · Gość

Grafiki niestety sama nie tworzę :] Nie umiem ;P

Czekolada

Karolina · Gość

Dobra, napisałam coś jeszcze ;D Może i to nie jest za dobre, ale opisy nareszcie stanowią większość!
Uwaga, uwaga.
Przed państwem historia oparta na najprawdziwszych faktach. xD
[imiona bohaterów, jak również miejsce akcji zostały nieco zmienione]

O różowych lalkach i czołgach w piaskownicy *

Dawno, dawno temu… Chociaż może niezupełnie tak dawno, bo jakieś dziesięć lat temu, ale żadna z występujących tu dziewczyn nie pamięta tych zamierzchłych czasów.
Wracając do tematu: dawno temu, do bloku numer cztery wprowadziła się szczęśliwa rodzina (tego, że ojciec pił, a matka była wulgarna również dziewczyny nie pamiętają). Rodzina składająca się z przemiłych rodziców i prześlicznej, siedmioletniej dziewczynki. Monika uwielbiała zabawę różowymi lalkami Barbie i misiami w zielonych sukienkach. Na każde urodziny, dzień dziecka, imieniny czy tak po prostu bez okazji dostawała masę zabawek.
Kinga, milutka sąsiadka Moniki, mieszkająca w bloku numer cztery praktycznie od urodzenia, nieco różniła się od nowo przybyłej siedmiolatki. Ta całymi dniami siedziała w piachu z chłopakami. Oczywiście, lubiła lalki, ale porzuciła je w wieku czterech lat, na rzecz czołgów i przyjaciół płci męskiej, naturalnie.
Tak więc, skoro poznaliśmy już obie te urocze panienki, czas pójść dalej.
Słonecznego dnia, a był to czternasty lipca, Kinga siedziała w piaskownicy i lepiła ogromną babę z piasku. Monika zaś pomagała rodzicom znosić rzeczy do nowego mieszkania. O sprawiedliwości nie ma ani słowa, przykre, aczkolwiek prawdziwe.
- Nie tu, ku*wa! – wrzeszczała pani mama Moniki (dane tej osobistości bliżej nieznane).
- Ona przeklina – zauważyła zszokowana Kinga.
- Idź się dziecko pobaw z tą miłą dziewczynką – wskazała na piaskownicę.
- Nie chcę się taplać w piachu.
- To poszukaj sobie jakiegoś innego towarzystwa i zejdź mi wreszcie z drogi! – jęknęła kobieta ugięta pod ciężarem jakiejś wielkiej skrzyni.
- Dobrze, mamo – odparła Monika cichym szeptem, po czym podeszła niepewnie do dzieci bawiących się w piaskownicy.
- Co się gapisz, różowa lalko?
I tak to właśnie zaczęła się wielka przyjaźń Kingi i Moniki, trwająca po dziś dzień. Jak to się stało, że dziewczyny wciąż się przyjaźnią? Tego nikt nie wie. Może to właśnie odmienność charakterów, może Monika lgnie do przyjaciół Kingi (czytaj: chłopaków), może to oni lgną do Moniki, a może po prostu nie mają lepszych znajomych. Mniejsza z tym, są przyjaciółkami od dziesięciu lat i nic nie wskazuje na to, żeby ta przyjaźń miała się rozpaść.

* Czyli jak Karolinka poznała swoją przyjaciółkę, Madzię ;]

I jak ? ;P

kiszcz.

krótkie jak dla mnie Razz